De kamer van Cosette en Marylin

'Ze wou net gaan slapen,' zei Cosette. 'Al begrijp ik niet dat ze nu kán slapen. Zo vroeg.' Zelf was Cosette iemand die het liefst zo laat mogelijk haar bed in dook. Ze hield van de nacht, en wou hem dan ook het liefste niet missen.

Nieuwschierig keek Marylin nog door de deur opening en zag een blonde jongen staan. Haha dat was vast die ene Duitser, Po ofzo. Toen Cosette haar kant op keek, keek MArylin met opgetrokken wenkbrauwen naar Cosette en haalde haar schouders op. Whatever, ik ga slapen dacht Marylin. Ze kroop weer onder haar dekens en viel in een diepe slaap.

"Dat begrijp ik ook niet." Bo glimlachte breed. "Hebben jullie al een beetje kennis gemaakt? Valt ze mee?" Hij deed het niet met opzet, maar hij klonk echt als een oudere broer van Cosette. En misschien voelde hij zich ook wel een beetje zo.

'Ja, we hebben kennis gemaakt,' zei Cosette. Ze zuchtte. 'Volgens mij mocht ze me meteen al niet, niet dat ik haar geweldig vind ofzo. Ik had liever een aardiger iemand als kamergenoot gehad, maar nu zit ik een heel jaar met haar opgescheept.' Cosette haalde een glimlachje tevoorschijn. 'Maarja, gelukkig hoef ik niet continu in die kamer te zitten. En jou kamergenoot? Hoe is hij, of zij?'

Bo knikte als teken dat hij het begreep. Zij had dus ook al geen geluk gehad met de indeling. "William McCredmond." Hij haalde zijn schouders op en ging er maar vanuit dat dat genoeg zei, als ze William tenminste kende.

Cosette trok haar wenkbrauw op. Die naam had ze eerder gehoord. Ze groef in haar geheugen. William.. 'Oh! Hij.' Ze keek Bo een beetje meelevend aan. 'Hij is, best wel, vreselijk. Om het nog op een aardige manier te zeggen. Wat stom dat je met hem bent ingedeeld.' Ze zuchtte. Waarom werd, bijna, iedereen altijd met de verkeerde persoon op een kamer gezet? 'Weetje dat ik nog nóoit een aardige kamergenoot heb gehad? Ik krijg altijd die mensen van de slechte zijde.'

Bo knikte. Zo ging het meestal. "Ik vermoed dat het schoolbestuur op deze manier de twee kanten weer bij elkaar wil brengen. Maar ik zie niet in hoe dat op deze manier zou moeten lukken." Hij fronste bij de gedachte. Het sloeg toch nergens op?

'Waarschijnlijk gaat ze dat ook niet lukken,' zei Cosette. Hoe kon je twee totaal verschillende kanten bij elkaar brengen? Twee kanten die totaal niks met elkaar gemeen hebben. Dat kon toch niet? 'Maarja, waarschijnlijk zal ik toch niet veel op die kamer te vinden zijn.'

Bo grijnsde weer breed. "Zo denk ik ook maar altijd." Hij keek even naar de grond en toen weer naar Cosette. "Ik ben toch bijna altijd in de bibliotheek te vinden. Ik moet haast altijd wel studeren, of ik haal het niet." Biechtte hij maar meteen op. Hij vond het niet nodig om zich ervoor te schamen.

Cosette liet zich met een diepe zucht tegen de muur aanzakken. 'Oja, studeren. Helemaal vergeten. We zijn weer op school.' Ze was, zoals elk jaar, zo erg gewend geraakt aan het rustige ritme van de vakantie, dat ze moeite had met het woord alleen al. Laat staan het echt doen? Maarja, ze moest wel. Vorig jaar had ze ook maar nét gehaald. Ze keek op naar Bo. 'Zeg, hoe oud ben je eigenlijk?' Door zijn lengte zag hij er redelijk oud uit, niet over de 20, maar wel ouder dan zijzelf.

"Ik ben achttien." Bo glimlachte. Nu werd hij stiekem ook benieuwd naar de leeftijd van Cosette. Maar hij hield wijselijk zijn mond. Het was immers erg onbeleefd om een meisje naar haar leeftijd te vragen. Als ze het wilde vertellen, zou ze dat zelf wel doen.

'Dacht ik al,' zei Cosette glimlachend. Ze vond het leuk om gelijk te hebben. 'Ik ben zestien.' Ze had geen idee waarom ze dat opeens zei, maar aangezien hij zijn leeftijd had gezegd, zei ze de hare ook maar. Zestien.. De meeste mensen verwachtte dat niet, dan zeiden ze zoiets als 'Echt? Ik dacht dat je 12 was ofzo.'.. Cosette kon veel hebben, maar zulke opmerkingen vond ze vreselijk.

"Dat is een leuke leeftijd." Zei Bo. Hij had haar zelf wel jonger geschat, maar dat hield hij maar voor zichzelf. Hij had zo'n vermoeden dat dat ook weer zo'n opmerking was die ze vaker kreeg. En daar had hij er al twee van gehad.

Cosette knikte. 'Best wel ja.' Ze keek Bo glimlachend aan. 'Weetje dat jij vandaag de enigste bent die aardig tegen me doet? Zelfs al heb ik maar met 3 mensen gepraat.' Dat klonk heel vriendloos en stom. Maarja, het was wel zo. Die Emmeline, die leek op het eerste gezicht wel aardig, maar daar had ze zich diep in vergist. En Marylin was nou ook weer niet de gezelligste..

Bo snoof eens diep. Dat had hij wel zien aankomen. "Ik neem dus aan dat je gesprek met Emme ook niet zo gezellig was?" Natuurlijk was het dat niet, het was Emme. Ze deed op één of andere manier steeds alsof het vanzelfsprekend was dat iedereen haar aardig vond, terwijl ze dat juist helemaal niet was. Bo snapte niets van haar hele persoonlijkheid. Een duidelijk voorbeeld van hoe ingewikkeld meisjes konden zijn.

Cosette schudde haar hoofd, waardoor haar roze, sluike haar lichtelijk in de war raakte. Gezellig? Alles behalve dat. 'Niet bepaald nee.. Ze leek eerst wel aardig, maarja, daar vergiste ik me in. Ik vergis me vaak in mensen..' Erg vaak. Cosette was nou eenmaal niet goed in mensen op het eerste gezicht inschatten.

"Geen zorgen, dat effect heeft ze op iedereen." Stelde Bo haar gerust. Het was helemaal niet haar schuld dat ze zich zo vergist had. Hij wist zeker dat de hele school zich zou vergissen. "Maar je maakt nog wel vrienden, het kan niet allemaal op één dag gebeuren."

Cosette lachtte. 'Zoiets dacht ik ook al, ja.' Zo'n type leek ze ook wel. Eerst schijnheilig aardig doen, en dan compleet veranderen. 'Haha, ja, ik weet wel dat het niet in een dag lukt vrienden te krijgen. Maarja, je dag word er nou niet echt beter op als 2 van de 3 mensen je afsnauwt.' Ze glimlachte. Ze vond het fijn dat Bo zo geruststellend tegen haar deed. Het deed haar aan Alain, haar broer, denken.

"Ach ja. Je moet gewoon zo'n beetje aanvoelen wie er nou eigenlijk aan welke kant staat. Maar dat is niet altijd makkelijk, zoals je bij Emme wel gemerkt hebt. Mensen zijn niet altijd wie ze lijken te zijn." Hij krabbelde even aan zijn kin en glimlachte. "Je hebt er dan toch al ééntje gevonden." Grinnikte hij vrolijk.

Cosette lachtte. 'Ik moet er gewoon minder vanuit gaan dat bijna iedereen wel aardig kan zijn.' Zo was ze. Altijd het goede in mensen proberen te zien. Dat was geen slechte eigenschap, vond ze zelf. Maar soms was het gewoon niet slim. Daarom kwam ze ook vaker in de problemen. Ze wil nooit de slechte kant van iemand inzien, nouja, bijna nooit. Bij sommige mensen ziet zelfs Cosette niets goeds, en zij weet altijd wel wat te verzinnen.

"Dat heb ik zelf ook moeten afleren toen ik hier net kwam." Bo grinnikte even. Nu klonk hij opeens veel ouder dan Cosette. Hoewel er maar twee jaartjes tussen zaten. Het leek alsof hij over het verre verleden sprak.

'Ik denk dat wel meer mensen dat moesten, bij mij duurt het gewoon wat langer.' Ze keek naar het plafond. Hier was het ook al zo wit, en saai. Het irriteerde haar, ookal had ze geen idee waarom ze het plafond irritant zou moeten vinden.

Bo grinnikte. "Ach," Hij stak zijn hand uit om haar een schouderklopje te geven, maar bedacht zich net op tijd. In plaats daarvan krabde hij zenuwachtig aan zijn kin. Geen idee waarom hij terugkrabbelde.

Cosette trok haar wenkbrauw op. Bo maakte een rare beweging met zijn hand. 'Wat deed je?' vroeg ze nieuwsgierig. Stomme nieuwsgier dat ze was.

"Oh, niks." Bo fronste even maar ontspande zijn gezicht toen weer. "Ik zie je later nog wel eens, ik ga nu maar eens naar beneden." Hij draaide zich om en liep gehaast de trappen af. Hij wist wel nog niet waar hij heen moest, want voor het eten was het vast nog te vroeg.