Avelyne's & Nathaniels kamer

Groot en in twee delen gescheiden. Grote ramen met robijnrode gordijnen en ze hebben een tapijt in het midden dat dezelfde kleur bevat. Twee tweepersoonsbedden en tweekleerkasten en een kroonluchter met kaarsen en op elk nachtkastje een kaars. Een bureau, waar een verenpen al klaar ligt met een inkpotje en bij iedereen bed een stoel voor je kleren ofzo.

Zodra Nathaniel binnenkwam nam hij meteen het beste bed in beslag en zette zijn koffers er pal bovenop. Eerst maar eens alles uitpakken voordat hij terug naar beneden ging. Hopelijk voordat zijn kamergenoot er was, want als hij op het bestuur hier vertrouwen moest zat hij weer bij een of ander lieflijk kind. Verschrikkelijk, maar goed. Zodra ze de fout inging zou hij haar wel even vertellen dat dat dus niet de bedoeling was, dan luisterde ze vast wel.

Avelyne opende de deur. Ze zag de rug van een goeduitziende jongen, hij leek ergens nog wel aardig. Naïef zoals ze deed begon ze meteen te praten. "Hoi," zei ze lieflijk. "Ik ben Avelyne, je kamergenoot." Ze wilde naar hem toe lopen maar toen ze zijn houding zag liep ze meteen door naar haar bed en plaatste daar haar koffers. Bah, ze zat met een creep opgescheept die haar vast zo kon doden. Bah bah. Stilletjes, een beetje neurieënd , begon ze maar haar koffers uit te pakken.

Meteen was zijn humeur gezakt tot ergens diep onder het vriespunt. Hij had het dan misschien zien aankomen, dat betekende niet dat hij het leuk vond dat er zo'n lieflijk kind bij hem op de kamer zat, en dat het een meisje was beviel hem nog minder. Hij zuchtte een keer diep, wilde verder gaan met uitpakken, maar merkte hoe zijn humeur nog meer verslechterde toen het meisje opeens begon te neuriën. Waar sloeg dit op? Straks haalde ze haar dierenvrienden er ook nog bij ofzo.
"Shut up," siste Nathaniel, in wiens ogen nu een moordlustige blik verschenen was, al was deze niet zichtbaar. Hij weigerde namelijk om zich naar haar om te draaien. Stomme meisjes altijd, ze waren veel te liefig.

"Sorry hoor," zei ze ietwat irritant. Sjezus, wat een humeur hadden die mensen toch altijd. Stil ging ze verder met kast inruimen.
Even later was ze klaar. Een beetje beduust en ietwat onwennig keek ze de jongen aan, gewoon omdat ze niks beters te doen had.
Hij was schattig en ze kon niet begrijpen dat die jongen zo abnormaal asociaal was en zo arrogant deed. Zo... uit de hoogte! Hoe heette hij eigenlijk?
Ze durfde het niet te vragen, bang dat hij haar zou neersteken met zijn toverstokje.

Toen Nathaniel uiteindelijk klaar was en zich omdraaide merkte hij meteen dat het meisje aan het staren was. Wat een dom kind was het toch ook, wie ging er nu zo lopen staren? Dat was toch hartstikke onbeleefd, hm? Dat moest ze toch wel weten? "Wat?! Heb je niks beters te doen?" beet hij haar geïrriteerd toe, de deur van zijn kledingkast dichtslaand. Jezus, zo had hij toch helemaal geen rust hier? Als zij hem continu bleef bekijken.. hallo, privacy?!

"Nee," verklaarde ze. Haar stem trilde een beetje maar ze probeerde zich sterk voor te doen. Haar ogen gleden nu ongegeneerd over zijn lichaam. Mhh, ze snapte echt niet dat hij zo uit de hoogte kon doen. Want hij zag er echt heel lief uit, zelfs als ie zo boos keek. Ze glimlachte even.

Oh, dus ze hadden weer voor zo eentje gezorgd? Nou, die had hij ook zo weer stil hoor. De geïrriteerde blik was al snel van zijn blik geveegd en werd vervangen door een sadistische blik in zijn ogen en een grijnsje dat om zijn mond speelde. Hij deed een paar stappen vooruit en bleef recht voor haar gestalte stilstaan. Pas nu merkte hij haar twee verschillende oogkleuren op - iets wat hij best interessant vond maar waar hij verder geen aandacht aan besteedde. "Weet je wel dat staren onbeleefd is?" vroeg hij op een toontje waar sterke minachting in te horen was. Hij was misschien niet groot, dit meisje was ontzettend klein en dat kwam hem even mooi uit. Misschien dat hij haar zo toch nog bangmaken kon. Moest ze maar niet zo irritant zijn.

((Ik ben dadelijk een uurtje weg ;c))

Avelyne keek de jongen aan. Hij werkte nu best intimiderend. "Jij stelt je ook niet voor," piepte ze terwijl ze hem niet eens meer aan durfde te kijken. Ze keek naar haar voeten en zag ook zijn schoenen. Ze hoopte dat hij weg zou gaan. Gewoon weg. Bah, creep dat het ook was.

Nathaniel trok zich niet terug toen hij merkte dat het meisje bang reageerde, integendeel, het werd voor hem alleen maar leuker en leuker. Hij liet zijn hand afdwalen naar haar kin en tilde die lichtjes omhoog, zodat hij én haar bange blik kon zien én zij ook de zijne. Want die stond nog steeds op standje sadistisch. "Je hoort mensen aan te kijken als je tegen ze praat," vertelde hij haar op een spottend toontje. "Hoort jouw.. soort niet veel te beleefd te zijn? Je zou toch zeggen dat ze wel íets kunnen, is het niet?"

Avelyne keek Nathaniel aan en ze beet even snel op haar lip. "Ik ben beleefd," protesteerde ze tegen. "Maar jij bent niet beleefd terug, terwijl je best beleefd kan zijn, diep van binnen." Ze probeerde zachtjes zijn hand weg te duwen, die onder haar kin was blijven steken, maar dit werkte niet echt. Ieks.

Een vals en spottend lachje verliet Nathaniels keel na de woorden van Avelyne. "Jij kan best beleefd zijn, diep van binnen." Kom óp zeg, wat was dat voor een zoetig gedoe? "Natuurlijk kan ik dat, maar wat nou als ik daar helemaal geen behoefte aan heb?" antwoordde hij, terwijl hij zijn gezicht wat dichter bij het haar bracht en haar van minuscule afstand aankeek. "Denk je niet dat het een enorm saai bedoening wordt als iedereen zou zijn zoals.. jij?" Het was ook altijd hetzelfde liedje met die braveriken van tegenwoordig. Allemaal hetzelfde, allemaal even verschrikkelijk. Bah, wat had hij toch een hekel aan dat soort mensen.

Avelyne keek Nathaniel aan. Zij gaf zich niet zomaar gewonnen, hoor! "Jij denkt dan wel dat wij zo saai zijn, maar als iedereen zo hooghartig deed zoals jij nu doet, zou iedereen elkaar alleen maar haten, wil je dat soms?" riep ze. Daarna keek ze weer geschrokken en sloeg haar ogen neer. Waarom deed ze zo? Waarom liet ze die jongen niet gewoon met rust? Misschien was het wel gewoon omdat hij wel gewoon zo schattig was, dat hij dat ook gewoon moest zijn. Ja, dat was het. En Avelyne zou er alles aan doen om dat bij hem naar boven te halen!

"Denk je dat ik daar ook maar iets om geef?" vroeg Nathaniel op een schamper toontje. "Als iedereen elkaar zou haten zou de wereld in ieder geval een stuk minder saai zijn dan met al die moeder Theresa's die er nu rondlopen, denk je niet?" Als een soort automatisme had hij haar bij haar kraag gepakt en een beetje omhoog getild, ze moest echt niet denken dat ze zo'n grote mond kon hebben. "Misschien moet je je maar even gaan realiseren dat je een heel jaar moet doorbrengen op mijn kamer, voordat je je mond weer opentrekt." Even liet hij een stilte vallen, tot er een veel te valse grijns op zijn gezicht verscheen. "Als je dit jaar haalt tenminste." Zo, dat ze daar maar even bang van werd.

"Maar je bent zo schattig," dacht ze hardop en sloeg toen een hand voor haar mond. Had Avelyne dit echt gezegd? Had ze dat echt gedaan?
Onstabiel stond ze op haar tenen te trippelen terwijl hij haar aan haar kraag vast pakte. Haar hoed viel nu van haar hoofd en met een zachte plof op het bed. Ze slikte. "Wil je me loslaten?" mompelde ze. "Alsjeblieft?"
En waarom wist ze zijn naam nu nog steeds niet?

Voor Avelyne met haar ogen had kunnen knipperen stond ze opeens tegen de muur aangedrukt, terwijl Nathaniel haar met een dreigende blik in zijn ogen aankeek. "Don't say that ever again," gromde hij tussen zijn tanden door. "You're gonna regret it if you do," voegde hij er nog aan toe, haar arm bijna fijnknijpend. Als hij ergens een hekel aan had was het wel aan die verschrikkelijke meisjes die hem "schattig" noemden. Nou, dat kregen ze te weten ook hoor. Hij was heus niet bang om haar pijn te doen. Integendeel. Hij deed het met plezier.

"Wil je me nu loslaten," riep ze kwaad. "Ik hou verder wel me mond tegen je als je niet eens durft te praten met me, maar laat me los verdomme." Avelyne keek hem bijna smekend aan. Ze probeerde zelfs betraande ogen te creeëren zodat hij een soort van medelijden met haar zou krijgen? "Alsjeblieft?" siste ze.

"Shut the fuck up," gromde Nathaniel, die zijn gezicht nog dichterbij bracht dan het al was. "Ik heb je toch gewaarschuwd? Je moet je met je eigen zaken bemoeien, staren is onbeleefd, het brengt je in de problemen," siste hij tussen zijn tanden door, Avelyne nog dichter tegen de muur aanduwend zodat het wel pijn moest doen. "Als je je gewoon rustig houdt doe ik dat ook, maar hou die VRESELIJKE woorden van je voor je verdomme, is dat zoveel gevraagd?!" Wat een achterlijk kind, wat dacht ze nou, dat hij medelijden met haar kreeg? Hij was niet voor niets Nathaniel. Hij had geen medelijden, ook niet met vrouwelijke wezens.

"Ik zeg toch dat ik mijn mond zal houden als je me loslaat!" gilde ze nu boos en ze begon met haar voeten te schoppen. "LAAT ME LOS LAAT ME LOS VERDOMME, LAAT ME LOS." Hij moest haar verdomme loslaten. Het was ook dat ze niet met haar voeten een toverstokje zou kunnen besturen, anders had ze dat allang gedaan.

Het duurde maar een paar tellen voor hij een zakmes uit zijn zak had weten te grijpen en dat tegen haar keel gezet had. "SHUT UP!" riep hij kwaad, zijn ogen opgloeiend van woede. Wat WAS dit voor wezen?! Had ze dan nog STEEDS niet door dat hij gewoon wilde dat ze stil was?! Dat hij haar met rust liet?! Kon ze niet gewoon haar verdomde kop houden!? Godverdomme wat een lastig wicht, dat ze was beginnen schoppen was de druppel geweest. Vrouwen.. wat moest je ermee!

HALLO, ging hij nu al haar keel door snijden? Ze was nog veel te jong! Ze trok haar mond open maar zei niets. Ze wilde niet dood gaan. Echt niet! Ze sloeg haar ogen neer. Hij zou haar nu dus gaan doden. Dan maar stilletjes wachten.

Ha, zie je wel. Nu was ze meteen stil. Tevreden haalde Nathaniel zijn mes terug, terwijl hij het meisje nog licht hijgend aankeek. "Ik waarschuw je, als je op mijn zenuwen begint te werken doe ik het echt," siste hij. Niet veel later was er alweer een grijns op zijn gezicht verschenen en haalde hij even plagerig een hand door haar haren, om vervolgens de kamer te verlaten. Die zou haar lesje wel geleerd hebben.

Pfieuw. Gelukkig hij was weg. Snel liet ze zich op het bed vallen. Dit werd een hel. Maar hij was even goed zo leuk, en zo lief en ooh, waarom deed hij zo stom?

New
--
Toen Avelyne eindelijk op haar kamer was en merkte dat ze veilig was. Heelde ze haar wond doormidel van de spreuk: Balsemio. Ze keek in de spiegel in de badkamer. God, wat zag ze eruit. Echt gewoon als een disaster. Ze keek sipjes voor zich uit. Hoe kon dit gebeuren? Ze durfde hier niet eens te slapen.

Na een tijdje was ook Nathaniel binnen komen lopen. Al dat geren had hem toch wel een beetje uitgeput en hij wilde nu toch wel gaan slapen. Vandaar dat hij meteen doorliep naar de badkamer. Dat hij daar Avelyne aantrof, daar stond hij toch wel even van te kijken. Hij was even helemaal vergeten dat het zijn kamergenoot was. Achja. Zonder er aandacht aan te besteden duwde hij haar voor de spiegel weg om er zelf voor te gaan staan, zijn haren te fatsoeneren, gezicht te wassen en daarna zijn tanden te poetsen. "Oh, oops," bracht hij nog een beetje spottend uit. Moest ze maar niet in de weg gaan staan.