Avelyne's & Nathaniels kamer

Maar Nathaniel vond het maar niks dat ze zo aan hem kwam, integendeel. Hij raakte nog meer in paniek dan hij al was en richtte snel zijn toverstok op haar. "Detentio!" riep hij, de eerste spreuk die in hem opkwam en haar in touwen zou moeten wikkelen. Ze moest gewoon van hem afblijven ja, eng mens dat ze was! Hij had nog nooit een braverikje eng gevonden, maar nu..

((als je denkt doet een spreuk het dan eigenlijk ook XDD??))

Avelyne schrok toen ook nog eens een paar touwen om haar heen kwamen en ze richting Nathaniel viel. Ze gilde woest, ook al kwam er geen geluid uit haar stembanden. Hallo, dit kon hij echt nietm enen! Angshaasje dat hij was. Ze keek hem boos aan, wilde haar armen om elkaar slaan, maar dit ging niet. Hij was gewoon bang voor haar, dat was het. HAH, bang.

((Geen idee, maar dan vraag ik me af waarom ze het normaal altijd uitspreken ahha))

Dat Avelyne hem boos aankeek vond Nathaniel helemaal niet erg. Integendeel. Hij was allang blij dat ze opgehouden was met die stomme fratsen. Hij stond op, liep naar de badkamer toe en hield zijn kamergenoot ondertussen goed in de gaten. Als ze onverwachtse bewegingen zou maken.. neenee, ze bleef daar maar mooi liggen. Dan kon hij ondertussen even zich omkleden en zijn haren fatsoeneren. Hij had namelijk ontzettende honger.

((Omdat in films het raar is, als ze het denken!!))

Avelyne dacht echt gewoon zo hard aan een spreuk, zodat ze weer kon praten omdat het ongedaan werd gemaakt (vraag me niet hoe die spreuk heet, want dat weet ik niet meer en ik ben lui puh). "Verdomme Nathaniel!" schreeuwde ze kwaad terwijl ze daarna de spreuk weer hardop riep en de touwen verdwenen. Woest stapte richting de badkamer. "Angsthaas, dat je bent. Ik plaats twee lippen op de jouwe en meteen verstijf je van angst en ga je met je toverstokje staan toveren," riep ze boos. "ANGSTHAAS.

Maar het waren juist die woorden die ervoor zorgden dat Nathaniel wóedend werd. Zijn ogen leken wel vuur te spuwen toen hij zich omdraaide naar Avelyne. "Shut the fuck up," gromde hij kwaad, zich inhoudend om haar niet meteen te vermoorden. Met een luide knal duwde hij haar tegen de deur aan, liep in volle vaart de deur uit en gooide die met een klap achter zich dicht. Stom rotmens dat het was, hopelijk had ze zich verwondt en bloedde ze dood. Jezus hey.

"Ooh, zo makkelijk kom je niet van me af nu," riep ze nog steeds als een tierende. Ze opende de deur weer net zo hard, ze had pijn maar liet dit niet merken, of ja, ze voelde het niet eens door de woede. Avelyne liep hem achterna. "Verdomme, zeg. Waarom ben je opeens zo bang. Want ja dat ben je!| Haar kop werd rood van woede en al het geschreeuw. "JE BENT GEWOON BANG VOOR IEMAND VAN HET ANDERE SOORT, ZO BEN JE TOCH NIET NATHANIEL?"

Met een ruk draaide Nathaniel zich om, terwijl hij ondertussen diep in en uit ademde en probeerde te kalmeren, maar hij werd alleen maar kwader en kwader. Vervloekte Avelyne ook. "ROT OP! IK ZEI TOCH DAT JE JE KOP MOEST HOUDEN!? GA VERDOMME IEMAND ANDERS LASTIGVALLEN OF IK DUW JE ECHT HET RAAM UIT!" riep hij, helemaal over de rooie. Hij gaf haar nogmaals een harde duw, zodat ze de grond zou raken en hij snel naar buiten kon gaan. Wat was dit voor iemand?! WAAROM liet ze hem niet met rust?!?