Avelyne's & Nathaniels kamer

Meteen toen Nathaniel haar had weggeduwd liep ze, sneller dan normaal de badkamer uit en dook ze meteen uit bed. Ze deed nog een gebedje dat ze niet zou sterven, al zou ze dan wel in haar slaap vermoord worden. Onder haar dekens kleedde ze zich om in een nachtjapon en trok toen de dekens helemaal over zich heen en rolde ze zich op tot een klein rolletje gevormd door dekens. Ze moest slapen.
Avelyne bibberde van angst.

Maar dat Avelyne zo bang was vond Nathaniel alleen maar grappig. Zodra hij klaar was in de badkamer liep hij naar haar bed toe om daar neer te knielen. "Slaap je al?" vroeg hij op een toontje dat veel te zoetig was voor hem. Oh wat hield hij ervan als zijn slachtoffers zo reageerden. Daar kreeg hij echt veel te veel energie van.

Avelyne's adem stokte. Nee, dat dat deed hij niet!?!?!? Voor haar neus zat meneer Nathaniel. Ze durfde niks meer te doen en reageerde niet eens meer. Ze ademde niet meer en bibberde geeneens meer. Ze was echt bang dat hij nu al zou toeslaan. Ze hief haar ogen naar boven. Please Please
Toch ging er ook een tweede gedachte door haar hoofd. Hij bleef wel leuk, ondanks dit en ondanks alles. Hij bleef schattig en goodlooking, maar... nee.

"Gaat het een beetje? Heb ik je laten schrikken?" vroeg Nathaniel op een zoetig toontje. Hij streek een beetje over de dekens en deed net alsof hij heel bezorgd was, terwijl er in werkelijkheid een enorme grijns op zijn gezicht stond. Natuurlijk ging het niet, dat snapte hij ook wel. Maar dat maakte zijn plezier alleen maar groter en groter.

Boos sloeg ze plots de dekens van haar af. Haar ogen schoten vuur. "Natuurlijk heb je me laten schriken, NATUURLIJK. En ja het gaat, maar laat me alsjeblieft met rust! Je wilt me alleen maar treiteren en je wilt me alleen maar pijn doen. Hoe lang ga je door? Tot ik hier morsdood in mijn kamer lig? Wil je dat soms?" gilde ze verbaasd, boos en geschockt.

De grijns op zijn gezicht was onmogelijk weg te vegen. Een triomfantelijk gevoel zwelde op in zijn maag terwijl het gefrustreerde gezicht van Avelyne aanschouwde. "Wie weet, liefje, wie weet.." fluisterde hij alleen maar, waarna hij zijn hand even door haar haren liet gaan en daarna weer opstond om zijn eigen bed in te kruipen. Hehe, eindelijk reageerde ze. Had hij ook weer wat hij wilde.

Toen hij in zijn bed lag, durfde Avelyne rustig te liggen en proberen te slapen. Een gevoel van warmte ging door haar lichaam en haar buik kriebelde. Stiekem keek ze af en toe naar Nathaniel, hoe hij in zijn bed lag. Hij was gewoon zo schattig en knap. Zijn ogen waren gewoon, WOUW.

Langzaam werd Nathaniels ademhaling steeds regelmatiger, tot hij uiteindelijk nog maar af en toe hoorbaar was en hijzelf in een diepe, droomloze slaap was weggezakt. Normaal gesproken sliep hij nooit zo vroeg, maar na dat lange rennen was hij behoorlijk uitgeput geweest. Misschien was het ook wel een keer goed om vroeg te gaan slapen, een stuk gezonder dan telkens pas diep in nacht je bed in te kruipen.

Avelyne hoorde hoe hij steeds regelmatiger ademde en viel toen ook in slaap.

-next day doen?-

-is goed hahaha maar nathaniel slaapt altijd vet lang dus die wordt pas laat wakker en ik zou ook maar niet wagen om hem eerder wakker te maken-

Toen Avelyne weer haar ogen opende, merkte ze dat Nathaniel nog sliep. Ze sloop naar Nathaniels bed die nog in een diepe slaap was. Ze streek even met haar hand door zijn haren. "Wat ben je zo toch schattig," mompelde ze. "En lief, en leuk." Ze was niet bang dat hij wakker zou worden en tsja, anders was ze dood, makkelijk zat.

"Fuckoff" mompelde Nathaniel gesmoord, gevolgd door een hele hoop andere woorden. Hij had al meteen het kussen over zijn hoofd getrokken en besefte niet helemaal wat Avelyne zojuist gezegd had. En dat was maar goed ook, want dan zou ze niet erg lang meer te leven hebben. Het was dat hij geen zin had om zijn bed uit te komen, want hem wakker maken.. dat was een heel slecht plan. Hij sliep nu liever gewoon verder, alsof hij zojuist niet wakker geworden was. Hij had zelfs amper door dat Avelyne aan hem gezeten had. Dat kwam waarschijnlijk later pas, als hij echt wakker was. Nu wilde hij rust dat was toch niet moeilijk!!

Avelyne grinnikte zachtjes en stond toen weer op. Ze liep naar haar kast en trok hem open. Uit de kast haalde Avelyne een kort groen jurkje met pofmouwtjes en heel wat laagjes. Ze liep naar de badkamer, deed hem niet opslot want dat slot werkte toch voor geen meter en stapte onder de douche om zich even te verfrissen. Sowieso zou Nathaniel nog lang doorslapen.

En dat deed Nathaniel inderdaad. Die viel na een paar tellen alweer in vredig in slaap. Hoe hij het voor elkaar kreeg om er plots zo onschuldig uit te zien wist hij niet, maar als mensen hem voor het eerst in zijn slaap zouden zien zouden ze denken dat hij het braafste jongetje ooit was. Hij had absoluut nog niet de behoefte om op te staan, hoe vroeg was het eigenlijk? 8 uur? 9 misschien? Hij had sowieso nog 2 uur de tijd om heerlijk uit te rusten. Dat verdiende hij wel.

Avelyne stapte de douche weer uit en droogde zich af. Hees zich in een korset en deed daarna haar jurkje aan. Nog met de handdoek om haar hoofd liep ze de kamer weer binnen. "Waarom vind ik dat schepsel toch zo leuk?" mompelde ze, terwijl ze het eigenlijk hoorde te denken. Maar ach Nathaniel zou het toch niet horen.

Maar dit keer hoorde Nathaniel het toch echt wel. Nouja, hij hoorde maar half wat ze precies zei, maar werd er wél wakker van. Binnen een paar tellen zat hij rechtop, een dodelijk blik in zijn ogen. "Kun je niet eens een keer stil zijn?!" siste hij woedend, waarna hij toch nog even met zijn handen door zijn ogen wreef, zo moe was hij nog. Hij wilde helemaal niet zijn warme bedje uitkomen, wat dat betrof was hij soms ontzettend kinderachtig. "Als ik jou was zou ik maar alvast gaan rennen," voegde hij er nog aan toe. Misschien dat ze dan al verdween zonder dat hij zijn bed uit hoefde te komen. Dan liet hij haar straks nog wel even zien hoe irritant ze wel niet was. Ja.

Avelyne keek hem aan en glimlachte even. Adorable, Adorable. DAT HAAR Ze moest haar lach inhouden, maar zijn haar zat echt gewoon geweldig. Ze rende niet weg en ging gewoon verder met haar bed opmaken, vervolgens deed ze de handdoek af en pakte een borstel om haar haren mee uit te kammen.

Nathaniel had niet eens door dat zijn haar zo'n beetje rechtop stond, zijn ogen waren gefocust op Avelyne en toen die niet weg leek te gaan werd hij alsmaar kwader en kwader. Met opnieuw een moordlustige blik in zijn ogen stond hij op en liep hij op haar af, om haar tegen de muur aan te duwen en met veel te boze oogjes aan te kijken. "Ik heb je gewaarschuwd," siste hij tussen zijn tanden door, haar lichaam zowat fijndrukkend tegen de muur aan. Verdomme, als ze nu ook al zijn slaapn gingen verpesten..

Alsof ze in een soort roes zat, bleef ze hem lachend aankijken. Adorable Het kon haar opeens niks meer schelen of hij haar zou vermoorden of niet, hij was gewoon zo geweldig. Ze wilde hem zoenen, maar durfde niet toch trok ze Nathaniel dichter tegen haar aan. Het zag er vast heel charmant uit, een moordlustige jongen met zijn haren recht overeind en een meisje dat haar haren door de war had omdat ze die nog moest kammen en die de jongen wilde zoenen. Ze sloot haar ogen, bracht haar lippen op de zijne en keek hem toen aan. "Sshh," suste ze hem en plaatste toen voor de tweede keer haar lippen op de zijne. Oké ze ondertekende nu haar doodvonnis, maar dan had ze hem in ieder geval gekust.

Maar in plaats van Avelyne meteen te vermoorden deed Nathaniel een hele poos zelfs niks. Hij wíst zelfs niet eens wat hij moest doen, waar Avelyne mee bezig was. Hij sloot zijn ogen niet, keek haar juist met grote ogen aan en zette vervolgens snel een paar stappen naar achteren. Dat hij helemaal in de war was was echter goed te merken, want al snel struikelde hij over zijn eigen voeten en krabbelde hij vluchtig weer overeind, niet in staat om iets te zeggen of doen. Het enige wat hij kon doen was haar met een stel verwarde oogjes aanstaren, terwijl zijn haren het effect nog even vergrootten door ook helemaal door de te zitten.
Hij snapte echt niet wat er zojuist gebeurd was.

Avelyne kneep haar ogen dicht, maar toen ern iets gebeurde deed ze ze weer open. Ze zag daar, een angstige Nathaniel, die verward was en helemaal niets zijn. Overdonderd van haar actie. Ze glimlachte weer en zette een stap richting Nathaniel. "Gaat het?" vroeg ze, met nog steeds een lieve glimlach op haar gezicht.
Ze vond zijn gezichtsuitdrukking plus zijn haar een fantastisch gezicht. Natuurlijk had hij dit niet verwacht, dat snapte Avelyne natuurlijk ook. Maar misschien kon hij het nog beantwoorden ook.

Zo snel als Avelyne een stap dichterbij zette, zo snel was Nathaniel weer naar achteren geschoten. Nee, natuurlijk ging het niet. Hij voelde haar lippen nog altijd branden op de zijne en wilde ABSOLUUT niet in haar buurt komen. Integendeel. Stevig sloot hij zijn handen om de toverstok die nog op zijn bed lag, terwijl hij haar met een angstige blik in zijn ogen bleef aankijken. Wat een sadist.

"Ik doe je niks," zei ze geruststellend. Toch hield zij ook haar toverstok vast. "Ik doe je niks, maar dan doe jij mij ook niks." Ze keek hem weer aan en glimlachte. "Wees maar niet bang, Nathaniel."

((ik ga slapen))

Maar Avelynes glimlach en woorden hadden alleen maar een verkeerd effect op hem. Ze maakten hem nog banger dan hij al was. Met trillende handen richtte hij zijn toverstok op Avelyne en dacht even na voor hij een spreuk uitriep. "Silencio!"
Zo. Die was wel even stil. Hopelijk..

Avelyne keek op, toen ze weer wat wilde zeggen was ze haar stem kwijt. Woest op de grond stampend en heen en weer lopend was Avelyne nog steeds hartstikke durk. HALLO, dit kon hij écht niet maken. Haar zomaar haar stem weg pakken, wat dacht dat schepsel wel niet! Ondertussen dat ze woest rondstapte liep ze op Nathaniel af en wees met boven vingers dat hij haar stem moest terug geven. Haar ogen schoten vuur en ze duwde eens aan hem. STEM TERUG NU.