Kamer van Saphire & Shinobu

Saphire keek Cedrick raar aan. Nu was hij weer de oude Cedrick geworden. Wat deed hij toch raar? Het ene moment was hij nog norser en kattiger dan haar, maar dat was de gewoonte van Saphire. En het andere moment was hij... weer zijn oude zelf? Saphire voelde hoe hij haar tranen weg wreef met zijn vingers, maar kon het niet laten om toch een paar keer te snikken. Oké, nu was Saphire gebroken. Niemand had haar ooit zien huilen. Niemand. Zelfs niet haar bloedeigen ouders. Ze kroop dicher tegen hem aan en omhelsde hem, op zoek naar troost. Ook al wist ze niet waarom ze zich zo ellendig voelde.

((Moet gaaaaaaaaaaaan, doei))