De kamer van Allan en Loretta

"Yes, it is." antwoordde ze glimlachend en sloot haar ogen weer. Ze draaide zich op haar zij en zuchtte ontspannen. Saphire was definitely jaloers op Allan's kamer, hij had een haard en zij niet?! Saphire hoorde een of ander geluid en opende haar ogen. Blijkbaar was het gewoon het geluid van het blokje hout dat kraakte in de vlammen. Ze sloot haar ogen weer, maar voelde dan een hand op haar hoofd die haar... een klopje gaf? Ze draaide zich richting Allan en keek hem aan. "Waarom deed je dat nou weer?" vroeg ze met een grijns.

((Gotta gooooo, byeeee sorry D:))

Allan grijnsde. "Weet ik niet," zei hij droogjes. Hij liet zijn hand maar gewoon op haar hoofd liggen en keek door het glas in lood raam. De lucht lichtte ineens fel op, waarna een donderslag klonk. Er begonnen dikke druppels tegen het raam te spatten. "Waren we toch net op tijd terug.."

"Okéee," dacht Saphire bij zichzelf. De alcohol deed zijn werk flink goed. Plots hoorde ze een donderslag, terwijl de hele kamer verlicht werd door de bliksem. Stiekem was Saphire bang van donderslagen, aangezien ze er erge ervaringen mee had. Maar dat mocht Allan of course niet weten. Dan zou ze haar "I don't care"-imago kwijtgeraken! Saphire begon licht te bibberen. "Misschien is het beter als ik ga." zei ze, om vervolgens naar haar kamer te gaan. Daar kon ze in haar eentje in een hoekje van de kamer zitten!

((ahaha aww. o wacht even ik weet niet of ik de zin goed interpreteer, is ze nu weg?))

((nee nog nietXD))

((Ok! ))

Allan's gezicht veranderde naar een verbaasd.. dronken rotzooitje. "Waarom dat zo ineens?" vroeg hij fronsend. "Hé, je trilt helemaal man, wat is er?" vroeg hij lichtelijk paniekerig. Straks was ze ineens ziek of had hij iets verkeerds gedaan of.. Een aantal scenario's ontwikkelden in zijn hoofd, en hij huiverde.

"N-niks hoor." zei ze met een geforceerde glimlach. Opnieuw sloeg een immens geluid in naast de school, en werd de kamer verlicht door een felle bliksemstraal. Saphire beet op haar lip. "Helemaal niks." zei ze huiverend. Bij een derde donderslag schoot ze recht als een speer en klampte zich aan Allan vast. Toen ze door had wat ze deed, liet ze hem weer los en streek zijn hemd weer schoon. "Sorry." mompelde ze. Oh jezus, nu had hij het waarschijnlijk al door, hm?

((Ik ben pas weg als ik echt schrijf dat ik wegloop ))

Allan grijnsde een beetje trots toen hij merkte dat Saphire bang was voor onweer. Kennelijk had ze toch nog angsten, hah! "Arme jij, ben je bang voor onweer?" vroeg hij alsof ze een puppy was. Niet dat hij het niet eng vond, maar hij probeerde zich groot te houden. Er klonk een nog twee keer zo harde donderslag buiten. De grond trilde onder zijn voeten en hij schrok nu ook echt, waardoor hij zich aan Saphire's arm vastklampte. "Oké oké, het is eng,"

Saphire trok haar wenkbrauw beledigd op. "Ik ben helemaal niet bang." zei ze hooghartelijk en overtuigend. "Ik schrok gewoon even, maar ik ben niet bang." zei ze, en haar spieren ontspanden zich. Ze was zo afgeleid, dat ze de volgende donderslag niet hoorde komen, maar wel de grond voelde trillen. "Maar kennelijk jij wel." grijnsde ze, toen ze Allan's handen in haar arm gezet voelde. Ze ging aarzelend op zijn bed zitten, bang voor een nieuwe donderslag. Ze neuriede een of andere melodie, die ze op dat moment zelf probeerde te bedenken, hopend dat dat haar zou afleiden van het onweer.

Allan ging naast Saphire op bed zitten en luisterde naar de melodie die ze neuriede. Hij was nog altijd een beetje licht in zijn hoofd, en iedere keer als de donder sloeg werd hij weer wakker geschud. Naarmate de tijd verstreek ging hij stiekem steeds iets dichter tegen Saphire aan zitten, stiekem met iets meer redenen dan alleen dat hij het onweer eng vond. Hij zat een beetje naar haar hand te staren omdat hij die niet durfde te pakken.

Saphire stopte met neuriën. Dat hoefde nu niet meer, aangezien Allan voor genoeg afleiding zorgde. Saphire zei niks, maar keek hem aan. Het voelde wel vertrouwd als Allan zo dicht tegen haar aan zat. Het voelde raar, maar op een of andere manier... wel fijn. Opnieuw schoot een donderslag in actie en werd de kamer fel verlicht. Saphire probeerde om niet opnieuw te gaan trillen, en gelukkig lukte dat ook. Ze draaide haar hoofd naar de vloer toe, en staarde dan maar wat naar de grond. Wat gebeurde er nu? Waarom durfde ze niks meer te zeggen? Saphire knipperde even en keek Allan terug aan.

Allan werd een beetje rood toen Saphire hem aankeek, maar glimlachte. Om de één of andere reden kon hij zijn hart in zijn keel voelen bonken, alsof hij zenuwachtig was op een leuke manier. Heel voorzichtig schoof hij zijn hand richting die van Saphire en legde hem erop. Hij glimlachte nogmaals en keek haar aan.

Saphire's adem stokte in haar keel toen ze Allan's hand bovenop de hare voelde. Was... was dit soms een of andere actie vanwege zijn dronkenschap? Of meende hij dit? Saphire voelde zich voor het eerst onzeker, een gevoel wat ze nooit eerder kende. Alles voelde zo raar als ze bij hem was. Het voelde helemaal niet goed, het voelde alsof alles op zijn kop gezet werd. Ze keek hem nog steeds aan. Ze slikte, maar glimlachtte dan zwakjes terug. Ze wilde haar hand het liefste wegtrekken en weglopen, want het voelde alsof ze op springen stond en iets moest doen. Maar dat ging niet, het leek alsof al haar spierkracht gone with the wind was. Ze beet zacht op haar lip en haar vingers verstrengelden zich met die van Allan.

Allan voelde zich met elke seconde die verstreek gelukkiger worden en hij begreep niet waarom. Met een hoofd dat nog steeds een beetje rood was staarde hij naar hun handen. Aarzelend boog hij zijn hoofd langzaam naar dat van Saphire toe, maar hij kon nog niet echt de moed vinden iets de doen, dus bleef hij halverwege ineens stil in de lucht hangen.

Saphire voelde Allan's lichaamswarmte steeds dichter tegen haar aan. Zijn hoofd was nu zo dicht bij het hare dat ze zijn warme adem op haar huid kon voelen. Was dit wel juist? Nee, toch? Ze waren gewoon vrienden, toch? Saphire boog haar hoofd naar hem toe, en drukte haar lippen zachtjes op die van Allan. Plots realiseerde ze zich dat Allan dronken was. Fuck, hij deed dit vast alleen maar uit verveling, of puur omdat hij zich gek voelde door die drank. Het betekende niks. Helemaal niks, toch? Saphire haalde haar lippen van de zijne en staarde nog even in zijn ogen. Meende hij dit? Nee, hij was dronken. Het betekende helemaal niks.

Allan keek half verbaasd en half beschaamd toen Saphire hem weer aankeek. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om - nou ja, sorry," bazelde hij terwijl hij haar blik probeerde te ontwijken. Eigenlijk klopte het niet wat hij zei, want het was zeker zijn bedoeling geweest. Maar hij was veel te bang om hun vriendschap te verpesten, dus kon hij het best elke vorm van affectie ontwijken. Zijn blik stond weer op hun handen.

Saphire keek hem hoopvol aan. Ze wist wel zeker dat het gewoon was omdat hij dronken was. Anders zou hij haar al veel eerder hebben gekust, toch? Dat deden de meeste jongens toch. Hoewel ze het gevoel had dat Allan niet zoals hen was. Op een ambivalente manier haalde ze haar hand weg bij die van Allan. Opnieuw keek ze hem aan. Dit was zo fout. Saphire stond op. "Ik... ik denk dat ik maar eens ga." zei ze doodserieus maar forceerde een klein glimlachje.

Allan knikte langzaam, ook al was hij het er niet mee eens. Nu was hij ook opgestaan, waarna hij naar de deur toe liep. Met moeite bedwong hij de aandrang om bovenop Saphire te springen en haar tegen te houden. Hij opende de deur en hield zich met de deurknop in evenwicht. "Ik ehm.. spreek je later nog wel.. toch?" vroeg hij met moeite.

Saphire knikte. "Ja." antwoordde ze kort. Ze had nu dan wel de drang om hem tegen de muur te duwen en hem helemaal af te lebberen ((lol)), maar dat kon ze niet doen. No way. Het betekende vast niks voor Allan. Aarzelend keek ze hem nog even aan. Allan zou haar nu vast een gekkin vinden, maar dan was dat maar zo. Ze draaide zich om en gaf Allan een langdurige kus, terwijl ze haar handen strak rond zijn nek hield. Haar lippen lieten voor de tweede keer de zijne los en ze keek hem diep in de ogen. Nu moest ze tenminste niet wachten om te weten hoe het zou voelen. Zonder nog een woord te zeggen draaide ze zich opnieuw om, en liep de deur uit.

((Moet gaaaaaaaaan, bye))

Allan staarde Saphire roerloos na terwijl deze langzaam uit het zicht verdween. Hij streek even met zijn wijsvinger langs zijn mond alsof hij naar een bevestiging zocht naar wat er zojuist was gebeurd. Uit Saphire's blik durfde hij geen conclusies te trekken en hij wist niet wat hij moest doen. Hij plofte in één van de stoelen bij de haard en staarde doelloos in het vuur. Wat moest hij doen?